Velomobieltreffen 2003

door Peter de Rond

Woensdag 24 sept , het is zover, ik heb me opgegeven om mee te gaan naar velomobieltreffen bij Giessen (D), samen met andere Velomobielrijders in totaal 16 man, geen vrouwen. Anton Luytink (Mango 18), Bram van Sonderen (Quest 5), Peter de Rond (Q 69), Ymte Sijbrandij (Q 66), Allert Jacobs (Q1), Rudi Engeltjes (Flevo Alleweder), Mark Burgers (Q22), Jan Limburg, (Q20), Dennis Vermey (Q56), Niels Vogel (Q51), Rein Boersma (Q42), John Poot (Q24), Lango Metten (Q78), Frank Cornelese (Q62) en Kees van de Wetering (Q33).

Woensdagochtend vroeg vertrek ik na afscheid van vrouw en kinderen te hebben genomen met volgeladen ligfiets. Je merkt gelijk wat gewicht doet met je fiets, hij reageert anders en trapt toch wel wat zwaarder dan normaal. Mijn werk in Lemmer , ik woon in Jutrijp (vlakbij Sneek) ligt op de route naar Dronten. , Ik ga eerst een halve dag werken voordat ik doorrijd naar Velomobiel.nl in Dronten.

In Dronten monteer ik eerst op advies een kleiner tandwiel op de tussenas voor de bergrit, standaard heb ik er een 30 tands tandwiel opzitten en dat is voor in de bergen toch wel zwaar. Ze hadden nog een 24 tands liggen, dus dat erop en ik en mijn fiets zijn klaar voor de rit. Hier en daar worden nog vlug enkele reparaties/afstellingen uitgevoerd of banden verwisseld. Om 15.15 vertrekken we naar Winterswijk, het laatste verzamelpunt in Nederland.

Lunchpauze bij de Aldi

Om 19.15 komen we aan in Winterswijk bij de ligfietswinkel ACE van Mark Burgers, waar de Pizza's al klaar staan. Die gaan er wel in na ongeveer 200 km fietsen. Na wat natafelen zoekt iedereen een slaapplaatsje om de nodige rust te vinden. Rond 8 uur komen donderdagochtend de laatste mensen binnen die dichterbij Winterswijk wonen. Iets na 9 uur vertrekken we met Mark als voorrijder. Mark heeft de route uitgezocht die voor de eerste dag grotendeels langs een van de trainingstochten voor Parijs Brest gaat. Een lang lint van vooral Questen maar ook een Mango en een Alleweder rijdt over rustige Duitse landwegen. 193 km tot de camping in Kallenbach voor de boeg.

Mark drinkt veel, en omdat het niet zo dorstig weer is raak je het overschot aan vocht via zweten niet kwijt. Ieder half uur een sanitaire stop is ook geen optie dus heeft hij er iets anders op gevonden met een bidon (lees zijn Parijs Brest verslag in Ligfiets& nr. 5). Op een gegeven moment loopt de weg langzaam omlaag en Mark denkt, "een mooi weggetje om even te pissen". Hij zit wat te rommelen onder in zijn fiets en plotseling is hij uit zicht verdwenen, na uitstappen en zoeken blijkt hij in totale onmacht met de wielen omhoog in de bosjes in een greppel naast de weg te liggen.

Mark wordt uit zijn benarde positie gered

Grote schrik maar een stem van onderuit de Quest meldt dat alles min of meer OK is. Met vereende krachten tillen we de Quest uit de greppel, daarna volgt Mark met zijn spullen die uit de Quest zijn gevallen. Gezien de snelheid en de boompjes valt de schade wel mee. Wat schrammen aan Mark en ook de neus/bovenkant van de Quest vertoont wat krassen en barsten. Gelukkig kunnen we wel gewoon doorfietsen.

Onderweg door het Ruhr gebied en pauze

's Middags gaat Jan Limburg steeds langzamer fietsen, tijdens de pauze moest hij zelfs overgeven. Na overleg neemt Ymte Jan op sleeptouw voor de laatste 35 kilometer naar de camping. Gelukkig zijn we net voor het donker op de camping in Kallenbach, waar Ymte gelijk begint met eten koken, terwijl Hans Wessels en Frank Cornelese aan het pannenkoeken bakken slaan. Na het douchen en tent opzetten kunnen we genieten van het eten en bijkomen van de tocht. Jan heeft dusdanig last van zijn maag dat we hem niet meer zien bij het eten. Hij blijkt in de doucheruimte bij de kachel zijn bivak gemaakt te hebben. Daar zoek ik later ook mijn heil, mijn slaapzak/ luchtbed combinatie is niet echt geschikt voor temperaturen rond het vriespunt.

Eten en bandenwissel op de camping in Kallenbach

Vrijdagochtend 28 september verwissel ik nog even snel mijn achterband, hij is tot op de draad versleten. Vandaag klimmen, dat betekent langzaam omhoog en snel dalen. Vandaag rijden we maar 125 km, niet zo ver maar klimmen kost meer tijd. We laten de kampeerspullen achter op de camping, in Giessen hebben we ze niet nodig. In de bergen is elke kilo merkbaar. We splitsen in twee groepen ivm het klimmen en het verschil in snelheid tussen de verschillende mensen. Ook Jan gaat na het eten van 1 boterham, en een onrustige nacht mee met de langzame groep. Mark Burgers leidt de snelle groep, Ymte de langzame.

Vetrek van de camping

En weer onderweg

De rit begint met een heel stuk klimmen, tot aan Winterberg blijft de weg voornamelijk stijgen. Vlak voor bij Winterberg rijden we verkeerd, bergaf. Halverwege stopt Mark met gillende remmen bij een parkeerplaats. "Volgens mij zijn we verkeerd gereden" zegt hij zachtjes. Even later komt Allert tegen de 100 kilometer voorbij, en wij roepen "stoppen". Maar ja, met die snelheden doe je dat niet zomaar. Wij mopperen natuurlijk, dat hele stuk weer naar boven klimmen. Terug in Winterberg eerst inkopen gedaan bij een supermarkt, waar de 2e groep ook snel aankomt zodat we gezamenlijk kunnen lunchen. Jan is er nog steeds bij maar kijkt niet erg vrolijk.

Tunnel in Winterberg (verboden voor fietsers)

Na een half uur weer ingestapt en nu gaat het vooral omlaag, als je dan tussen de 60/80 kilometer per uur naar beneden rijdt en bochten moet nemen dan is dat een ervaring die je niet gauw vergeet, de remmen en banden krijgen dan ook veel werk te verzetten. Om 16.00 uur komen we aan op de plaats van bestemming: "Das alte Forsthaus am Fusse des Dunsbergs", we rijden via een bospad met veel stenen, ikzelf ben ik daar helemaal niet blij mee, want ja, je gaat niet 500 kilometer fietsen om op het laatst over een bospad te moeten rijden. Dan had ik wel een mountain-bike gekocht. Anderen denken daar anders over.

Het gaat niet altijd over glad geplaveide wegen

De Duitse collega's zijn er voor het merendeel al en onze tweede groep komt vlak na 17.00 uur binnen incl. Jan, die eerst tijdens de lunch had besloten in Winterberg een hotel te zoeken.Toch nog maar alleen vertrokken. En tot ieders verbazing kwam Jan de groep op een kruising weer tegen. De groep was fout gereden en kwam op het zelfde moment van een andere kant aangereden.

De groep is nu ongeveer 35 man groot, en er zijn ook twee vrouwen met ligfiets aanwezig. Opvallend verschil is dat wij fietsend komen en de meeste Duitsers de fiets op de auto vervoeren. We maken kennis en bekijken elkanders fietsen. Bijna iedereen gaat op tijd naar bed.

Op weg voor de toertocht rond Giessen

Zaterdag 27 sept. is een rustdag met een bezoek aan Giessen, een ritje (wedstrijdje) heuvel op, en een discussie "hoe promoot je fietsen en ligfietsen in het bijzonder in Duitsland". Na ontbijt eerst naar Giessen waar de pers ook aanwezig is om ons te fotograferen en te interviewen, trekt toch aardig publiek hoor, 35 velomobielen. We lunchen Giessen waarna we vertrekken voor de bergop race. We lopen voor op het tijdschema, daarom is de finish van de bergop race nog niet gemarkeerd. Maar Ymte is de snelste met Hans Wessels en Niels Vogel in zijn kielzog.

Er valt van alles te zien en te bespreken

Nadat we weer terug waren, blijken bij een paar velomobielen spaken kapot te zijn, dit merken we door knerpen in de bochten bij hogere snelheden bergaf en door gewoon te voelen. Bij mij waren er 5 spaken kapot, bij Rein zelfs 7. Anton, fietsenmaker in het dagelijks leven, stelt zichzelf beschikbaar om vakkundig al de kapotte spaken te vervangen. Vooral in de bergen is het belangrijk dat je remmen, wielen en banden in goede conditie zijn, want ik moet er niet aan denken wat er gebeurt bij 100 km/uur als er iets kapot gaat of leegloopt De discussie aan het eind van de middag wordt niet door iedereen bijgewoond, een spelletje "Kolonisten van Katan" met spelletjesman Mark is toch ook een leuke bezigheid.

Ontbijt en terugtocht met motregen

Zondag 28 sept. terug naar de camping in Kallenbach. Ik heb vreselijk slecht geslapen en mijn maag is behoorlijk in de war, met andere woorden, ik voelde me behoorlijk beroerd, waarschijnlijk een combinatie van vermoeidheid en spanning, omdat ik tegen de terugreis opzie. Je hebt al meer dan 500 kilometer gefietst met 1 rustdag, en dan moet je alweer terug. Gelukkig krijg ik van Kees en Lango maagtabletten en een aspirientje, waardoor ik me veel beter voel. Voor de zekerheid rij ik mee met de langzame groep, zodat niet het onderste uit de kan hoeft, achteraf valt het allemaal reuze mee. Het weer is wel omgeslagen van mooi zonnig weer naar regenachting en druilerig weer, maar het is niet koud. Jan Limburg krijgt precies bij een stop in Winterberg achter een lekke band, dit is de eerste van deze tocht. Het is weer veel klimmen geblazen deze dag en dat kost de nodige zweeddruppels, af en toe slaat de stoom uit de fiets. Als we een dorpje bergaf een dorpje inrijden met snelheden van 70-80 km uur waar je maar 50 mag worden we stuk voor stuk geflitst. Zouden we hier ooit nog wat van horen? Het laatste stuk naar de camping gaat weer bergaf, iedereen wordt gewaarschuwd om voor de afslag van de camping op tijd te remmen en van de weg af te gaan, want anders moet je weer klimmen, geen overbodige waarschuwing want de snelheden lopen op tot 100 km/uur.

We zijn mooi op tijd op de camping, de eerste groep is om 16.15 terug en wij om 17.00 uur. Terug op de camping breekt zowaar de zon nog even door. Na het douchen gaan we met zijn allen naar een restaurant vlakbij. Hier tafelen we lekker en wisselen nog wat sterke verhalen uit. En waar drink je nog een biertje voor � 1? Iets na 22.00 uur houdt iedereen het wel voor gezien. Ik ga gelijk maar weer in de doucheruimte slapen want dat was wel goed bevallen de vorige keer.

Maandag 29 sept. terug naar Winterswijk, afstand voor die dag 193 kilometer. We vertrekken om 09.15 uur in de stromende regen, en dat zal zo de hele ochtend zo blijven. Als het even droog iss stoppen voor de sanitaire zaken, wat eten en weer verder. In een bui rijdt de enige fiets die zijn achterwiel dubbel heeft opgehangen, de alleweder van Rudi met Rohloff naaf en speciale kettingkast, zijn achterband lek. Dit is dan lastig want plakken lukt niet in de regen, dus het wiel demonteren, andere binnenband erom, en het geheel weer monteren. Maar Rudi krijgt het voor elkaar. De groep is in de tussentijd bij een bakker in een dorp naar binnen gevlucht. De beste bakkersvrouw bekijkt het allemaal met een geweldige glimlach, als je 16 fietsers nat en hongerig binnen krijgt dan zit de omzet wel goed voor die dag. We stoppen nog even op het punt waar Mark de greppel in reed. Met behulp van de GPS van Dennis die dit memorabele punt heeft vastgelegd vinden we gemakkelijk de fietscomputer terug die Mark bij de val op de heenweg verloren was.

De terugtocht begint met regen

s' Middags klaart het weer op en naarmate we dichter bij de grens komen wordt het weer mooier. Hier en daar hoor je in de groep "wat ga jij doen, fiets je door naar huis of blijf je in Winterswijk?". Zelf weet ik het niet goed. Kees nodigt me uit om bij hem te slapen, afstand Winterwijk/Hasselt is nog ongeveer 120 kilometer. Ik besluit op zijn uitnodiging in te gaan, anders moet ik de volgende dag alleen over de Veluwe mijn weg zoeken en nu kunnen we mooi achter de jongens van Velomobiel aanrijden. 19.00 uur zijn we in Winterwijk, en na wat bellen en afscheid nemen rijden we met negen man door richting noorden . Vlak voor Deventer is er een snackbar die open is (en dat zijn ze niet allemaal op maandagavond), dus gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om de inwendige mens te versterken. Om 22.00 uur weer verder. Ondertussen is het natuurlijk hartstikke donker en omdat het mooi weer is geweest is het vooral op de IJsseldijk ook nog behoorlijk mistig. Ondertussen is de groep geslonken tot 6 man, en bij het Apeldoornse kanaal nemen Kees en ik afscheid. Allert, Ymte, Niels, John en Bram rijden nog door naar Dronten. Op weg naar Hasselt ruiken wij natuurlijk ons bed, en de snelheden lopen ondanks de bepakking, slecht zicht en het late uur op tot 40 km/h. Bij het afdalen van de oude IJsselbrug in Zwolle rijdt Kees met zijn linkervoorwiel op een afscheidingsrand tussen weg en fietspad, en met een grote klap gaat Kees op zijn kant, een slag in het rond, en daarna nog een keer over de kop. Ik rij er vlak achter en schrik me rot. Kees mankeert niks gelukkig, maar zijn fiets des te meer. Met een zaklantaarn zoeken we alle spullen die uit de ligfiets gevlogen zijn en nemen de de schade aan de Quest op: allemaal krassen natuurlijk, een deukje in de velg maar verder niets. We kunnen dus doorrijden.. We rijden nu toch maar wat rustiger naar Hasselt waar we s'nachts om 00.30 uur aankomen. Dagafstand 310 kilometer en 13 uur onderweg. Na een warme douche en een slaapdrankje gaan we slapen, maar ik ben nog steeds niet thuis.

Dinsdag 30 sept. gaat om 06.45 te wekker en stap ik na een ontbijtje bij Kees aan tafel met zijn kinderen weer in de Quest voor de laatste kilometers naar huis. Eerst naar het werk, waar ik na 50 kilometer aankom om 09.15 uur. Na werktijd met een voldaan gevoel de dagelijkse 25 km. rit naar huis. Door het thuisfront word ik warm onthaald. Iedereen staat buiten te wachten en een van de dochters komt me zelfs op de fiets tegemoet. Op het werk was ik aardig slaperig geweest na de lunch maar na het warm eten thuis was dat natuurlijk helemaal erg, en lekker slapen joh, na al die kilometers 1063 in totaal, GEWELDIG.

Al met al, voor de eerste keer een hele ervaring, zo'n fietsvakantie. Ook kom je erachter dat (met een aangepaste snelheid) je actieradius behoorlijk toeneemt, zonder dat je "kapot gaat zitten" of "de man met de hamer tegenkomt". Dit geeft weer mogelijkheden voor de toekomst. Bij het horen van de verhalen over "Parijs-Brest-Parijs" ging het toch wel kriebelen, en dan denk je, "zou ik zoiets kunnen". Nou ja wie weet, eerste maar eens wat meer langere afstanden fietsen volgend jaar, de volgende editie is pas over 4 jaar, maar ja, dan ben ik al 49 jaar. Maar goed als je het ligfietsblad moet geloven dan begint het fietsleven pas als je 40 bent. Kees heeft ondertussen toestemming van de verzekering om zijn fiets te laten overspuiten, eind goed al goed.

De foto's zijn van Kees van de Wetering. Deze en meer foto's in groter formaat vind je op zijn eigen site.